Çocuk Yetiştirmek Bir Sanat

Yeni teoriler karşısında

şaşkına dönen anne-babalar iki gruba ayrılır. Birinci gruptakiler, kendi yargılarına güvenmesini öğrenmemiş olanlardır: Kendinize güveniniz yoksa, ister istemez başkalarının fikirlerine sarılırsınız. İkinci gruptakiler ise çok sıkı bir disiplinle büyümüş olanlardır. Kendilerini yetiştirenlere karşı duydukları hıncı unutamadıklarından, çocuklarında da böy­le duyguları uyandırmayı istemezler.

Burada bazı sorunlar orta­ya çıkıyor. Çocuğunuzu vaktiyle size yaptıkları gibi yetiştirmek istiyorsanız, eski kuralları uygulamanız yeter. Çocuktan ne de­rece itaat ya da uysallık istediğinizi bildiğinize göre, bunun üze­rinde kafa yormanız dahi gerekmez. Fakat çocuklarınızı kendi ye­tişme tarzınızdan çok farklı olarak —örneğin daha büyük bir hoş­görü ya da daha geniş bir eşitlik esasına dayanarak— yetiştir­mek İstiyorsanız, önünüzde önceden tespit edilmiş bir yol bu lamazsınız. İşler kötüye gitmeye başladığında —örneğin çocuk hoşgörünüzü kötüye kullanmaya kalkarsa— İyi sonuç verecek yolu bulmakta güçlük çekeceksiniz demektir: Çocuk sizi çileden çıkaracak, siz de sinirlendikçe İstemediğiniz yollara baş vura cağınız için, kendinizi suçlu hissedeceksiniz.

Birbirine tamamen karşıt, mübalağalı Örnekler verdiğimin farkındayım. Aslında bütün genç anne-babalar, çocuk yetiştir meye, kendi anne-babalarının usullerinden bir kısmını benimse­yip bir kısmını da reddederek başlarlar. Yani herkes kendisini memnun edecek karma bir forrıjül bulur, içinizden bazılarının karşılaştıkları güçlükleri daha açlk bir şekilde göstermek istedi ğim için yukarda biraz mübalağalı örnekler verdim.