Tek mi, Çift mi?

Sevgililik hali öyle bir alır ki insanın aklını başından…! Kaptırdık mı kendimizi aşka bir defa, kör oluveririz…
Her hali, her tavrı tatlı gelir. En ideal o dur sanki…
Beraber zaman geçirmek, yanında olmak…
…
Beraberliklerde zaman geçtikçe paylaşımlar artabilir ya da tam tersi azalabilir.
Ben azalma durumdan bahsetmek istiyorum….
Bunun nedeni çok net aslında…
Gerçek anlamda ortak çok fazla noktamızın olmayışı… en başlarda her şeyin harika gibi görünüp, sonradan kopmaya başlaması da bu yüzden.
Başlarda fark etmediğimiz farklılıklar sonradan acı birer gerçek olarak karşımızda dikilip duruyorlar…

“Merhaba ben geldim… Huzursuzluk!”
….
Diyorum ki, bunun sebebi en başlarda hiç olmadığımız biriymiş gibi görünmemiz ya da göstermemiz mi kendimizi acaba ?
En başlarda tatlı sözlerimizi, davranışlarımızı, anlayışlı bakışlarımızı zaman geçince geri çekişimiz mi?

Olduğu gibi davranmamak, ne yazık ki sevgileri de tüketiyor.
“sen eskiden böyle değildin”…
“böyleydim ama sana göstermiyordum…!” Zor değil mi bunu telaffuz etmek.
Etmesek bile.. çok belli oluyor merak etmeyin.

Nasıl tadı kaçıyor beraberliklerin…?
Gittikçe daha az vakit geçirmek istiyoruz …çünkü konuşacak fazla bir şey kalmadı…!
Diğer insanlarla olmayı daha çok tercih ediyoruz…çünkü cazip bir hali kalmadı…!
Kendimiz ile ilgili daha az detay anlatıyoruz…çünkü bizi artık anlamıyor…!
Başka insanlar ilgilimizi çekmeye başladı…çünkü hissettirdikleri artık yetmiyor…!
Eskisi gibi değil…
Hayır… zaten öyle değildi… sadece biz bunu göremiyorduk… ya da o göstermiyordu…!
…

Nedir bunun çözümü…?
Pardon ben seni yanlış anlamışım mı …?
Beraberliklerin bu şekilde sona yaklaşması çoğu zaman çift taraflıdır.
İki tarafta durumun farkındadır ama bir türlü dile getirmeye cesaret edemezler.
Genelde daha cesaretli olan taraf ya da gönlü başkasına kayan taraf ilk hamleyi yapar. Bazen bu, işi bozan tarafın o olduğu gibi bir tablo oluştursa bile, aslında gerçek, çift taraflı tükeniş…

Bir noktayı gözden kaçırıyoruz sanırım.
İlişkiler genelde iki kişilik yaşanıyor…
Neden bir kişilik bitiyor …?

Papatya Somer